MAMA SCHRIJFT | Ik ben 30 en bewust alleenstaande moeder

Ik ben Lucy en ben op mijn 30e bewust alleenstaande moeder geworden. Kort gezegd: “een BAM”.  Een even mooi als bijzonder traject.

Ik heb altijd gezegd dat ik jong moeder wilde worden, het liefst al voor mijn 25e. Om me heen zag ik al mijn vriendinnen kinderen krijgen en elke vezel in mijn lijf voelde alsof ik zo klaar was voor het moederschap. Maar ja, die man hè? Ik had nog geen geschikte man gevonden. En na een hoop gesprekken met alle lieve mensen in mijn omgeving besloot ik dat ik met behulp van een zaaddonor zwanger wilde worden. Voor mij was het wel erg belangrijk dat er mensen waren die achter mijn besluit stonden, zodat ik altijd een vangnet heb om op terug te vallen. Toen ik het bespreekbaar maakte waren er ook echt wel mensen om me heen die veel beren op de weg zagen. Gelukkig waren dat diegenen die wat verder van me af staan. Maar ook nu merk ik dat mensen snel hun oordeel klaar hebben. Uitspraken als “een kind heeft een vader nodig”, “geen man dan ook geen kind”, krijg ik heel geregeld om mijn oren. Ik probeer dat naast me neer te leggen. Ik weet dat mijn zoon niks tekort komt en dat er genoeg mensen zijn die hem liefde geven en dat hij een geweldige opa heeft die de echte “jongensdingen” met hem kan  doen, daarbij deins ik zelf ook niet terug voor een potje voetbal! 

Een Deense donor

Het traject wat eraan voorafging was een bijzonder traject. Na eerst in België te zijn geweest bij een kliniek kwam ik uiteindelijk toch in Nederland terecht. België hanteert een minimale leeftijd van 30 en ik was op dat moment pas 29. Via een onbekende Deense donor ben ik, na drie pogingen, zwanger geworden. Wel is het zo, dat wanneer mijn zoon 16 jaar is, en hij daar behoefte aan heeft, hij kan opvragen wat de voornaam, achternaam, geboortedatum en woonplaats van de spermadonor is. Ik vind het belangrijk dat hij te weten kan komen waar hij “vandaan komt”. Wil hij dat niet, is dat uiteraard ook helemaal goed. Ik zal hem steunen in elke keuze die hij maakt.

Ik zal hem, zodra hij het begrijpt vertellen hoe het zit, hiervoor zijn tegenwoordig heel veel middelen, denk aan kinderboeken etc.

Inmiddels is mijn zoontje alweer ruim 1,5 jaar en we genieten samen volop. En zo zonder man voelt het eigenlijk ook gewoon prima, als er een man op mijn pad komt vind ik dat hartstikke leuk maar ik ben er niet naar op zoek. Eenzaam vind ik het totaal niet, we doen samen veel leuke dingen, hebben het naar onze zin en de dagen samen vliegen voorbij. Ik spreek ook vaker af met vriendinnen, die grotendeels ook kinderen hebben en werk naast het mama zijn ook gewoon 3 volle dagen, zo ben ik niet alleen maar mama, maar ook gewoon Lucy.

Onzeker

Ik denk dat elke moeder wel eens onzeker is, zeker in het begin, wanneer alles nieuw is en je elkaar echt nog moet leren kennen. Maar voor mijn gevoel ben ik niet, doordat ik alleen ben, onzekerder dan een andere moeder. Ik heb gelukkig ook een fantastische moeder die ik altijd om advies kan vragen. Zij is tenslotte zelf ook mama van twee dus heeft de nodige ervaring. 

Bewuste moeder

Ik heb ook vanaf het moment dat ik zwanger raakte heel duidelijk voor ogen hoe ik het moederschap en de opvoeding voor me zag, wat dat betreft is het dan wel fijn, dat je met niemand hoeft te overleggen en je elke keuze die je wilt maken, kunt maken. Zo ben ik heel bewust bezig met voeding (zo min mogelijk suikers en voornamelijk gezonde voeding), vind ik het belangrijk dat mijn zoon rust, ritme en regelmaat heeft, zich altijd begrepen en gesteund voelt en heb ik ervoor gekozen om hem vaccinvrij te laten opgroeien en gebruik ik alleen maar natuurlijke middelen voor hem. 
Ik heb geen moment spijt gehad van deze keuze. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht “wat als?”. Maar mijn zoon is vrijwel nooit ziek (hooguit bij doorkomende tanden) en heeft een ijzersterk immuunsysteem, die ik waar nodig, ondersteun met behulp van homeopathie. Dit heeft voor mij de bevestiging gegeven dat ik de juiste keuzes heb gemaakt.
De keuze “niet vaccineren” geeft ook de nodige vooroordelen, maar deze hebben mij er niet van weerhouden om het anders aan te pakken dan ik nu doe. Gelukkig steunen de mensen die dicht bij mij staan mij hier ook in, dat is alles wat ik nodig heb!

In mijn kracht

Het belangrijkste in het leven is voor mij op het moment een mooie toekomst creëeren voor mijn zoon en mij, in een respectvolle en gelijkwaardige samenleving.
Het moederschap heeft mij zeker veranderd als persoon. Ik ben meer empathisch geworden, kom meer voor mezelf op, sta steviger in mijn schoenen en zorg ervoor dat mijn zoon altijd prioriteit is, voorheen was ik niet zo goed in prioriteiten stellen.  Ook is mijn verantwoordelijkheidsgevoel enorm gegroeid, ik besef heel goed dat ik grotendeels verantwoordelijk ben voor het welzijn van mijn zoon en hiermee zet ik mezelf als moeder in mijn kracht.Wat het ook zeker heeft veranderd is de kijk op het leven. Zo ben ik heel bewust bezig met alles wat er in de wereld speelt en laat ik me door niemand iets wijsmaken.